Bu gün,
20 çember dönmüş başımın üzeride,
21.si dans etmekte.
Toplayıp toplayıp biriktirmişim ben,
Sonra koyduğum yeri unutmuşum.
Sen diyerek başlamışım aslında.
Sen dedikçe kaybolmuşum.
Ama var da da olmuşum.
Bu gün artık ben diyorum.
Çünkü sen'ler kalmadı etrafta
Bir benler yankılanıyor kulaklarımda.
Çoğu benim sesimden değil.
Ben yansımaları içinde sen sen diye gezilmez,
Bir ben'dir tutturuyorum ben de.
Çağırdıkça dağılıyor.
Su akar, su yolunu bulur da,
Yere değmesi gerekir yine de.
İtaat eder deryalara varmamışsa henüz.
İnsanoğluysa ait değildir deryalara, eninde sonunda.
Ne onda kalabilir, ne derinini görebilir.
Korkar!
Ne yaşanmışsa karışmış şimdi deryalara.
Kıyıda su yine okşamak istemekte kumsalı,
Kokusunu işitmekte, geceleri sessizliğinde sarhoş.
Öğrenmiş artık, karışamaz onunla.
Karışmamalıdır ki,
Ol'sunlar her ikisi de.

Bu gün ben kadınlığı kutlamak yerine,
Yasını tutuyorum erkenden kalkıp giden masumiyetin.
Hayatımın tüm erkenleri gibi...
Ama, olan; olur işte.
Olan güzeldir der birileri.
Yaşamın talep ettiği de budur.
Akıp gittikçe var olur.
Nereye? İleri!
Bunu kucaklamanın cesaretidir,
Bizi yap-boz gibi 'yap'an.

Ve bu gün güzel çocuk,
Ben ancak yaşanmışlıklar sonrası
Senin yine gözlerini dolduracak gelecekten bir işaret olarak
Var olabilirim karşında.
Surlarımı aşıp da beni kucaklamak neredeyse imkansız artık.
Toprağımda bi başınalığın tohumları filizlenmiş.
Dünya'm sizinkinden izole...